به بهانه اجرای مجلس نقالی رومئو‌ و ژولیت/ یک نقالی مدرن تماشا کنید

خبرگزاری آنا ـ میثم الفتی نویسنده و روزنامه نگار: در روزهای گذشته به دعوت یکی از دوستان بیننده نمایش «مجلس نقالی: رومئو و ژولیت» به کارگردانی حمید عبدالحسینی شدم، نمایشی که می‌کوشید از طریق تلفیق نقالی به عنوان یکی از گونه‌های نمایش ایرانی با داستان مطرح رومئو و ژولیت شکسپیر، نگاهی تازه به این سبک را به مخاطب منتقل کند.

آنچه حائز اهمیت و به نوعی بدعت محسوب می‌شود از دوجانب قابل طرح است یک اینکه کارگردان با برگزیدن یک زن در جایگاه نقال به نوعی آشنایی زدایی در شمایل همیشگی نقالی دست می‌زند که این امر می‌تواند برگرفته از تغییر و تحولات اجتماعی سالیان اخیر و به ویژه مطالبات مطرح حوزه زنان را شامل شود.

اما نقطه‌ مطلوب‌تر که وام دار فرمی نو در قالب نقالی است: استفاده از بازیگران در مقام نقش‌های مختلف رومئو و ژولیت که توانسته تعادل لازم را از حیث کشش و ریتم و نیز جنبه‌های نمایشی به بخش نقالی بیفزاید و کولاژ و قرائت جدیدی را پیش چشم تماشاگران قراردهد.

در میان بازیگران کار رویا آذر در مقام نقال ستودنی است؛ این بازیگر با تسلط بر روی نوشته و با بیانی تلفیق شده از شکل نقالی که در برخی قسمت‌ها نمایشی می‌شود و ایجاد توازن در به کارگیری هردو لحن توانسته بار اصلی روایت گری این مجلس را برعهده گیرد هرچند که در زمینه استفاده از حرکت به ویژه دست‌ها و بدن ضعف‌هایی در کارش مشهود است.

در میان بازیگران داستان رومئو و ژولیت نیز می‌توان از بازیگر نقش پدر کاپولت به عنوان یک کاراکتر ساخته و پرداخته شده مثال آورد که چه درزمینه طراحی لباس و گریم و چه در بعد بیان و لحن و حتی نگاه هم تا حد معقولی توانسته تبدیل به یک کاراکتر شود که این موضوع در ترکیب سایر بازیگران این نقش‌ها هم کم و بیش وجود دارد و شاید بتوان بازی بازیگر کنت پاریس را نسبت به سایرین دارای نواقص بیشتری دانست که باوجود هنرجویی و تجربه اول آنها قابل اغماض است.

جان کلام آنکه پرداختن به داستان رومئو و ژولیت با نگاهی نقالی یک ریسک محسوب می‌شود که کارگردان اثر توانسته با شناخت قابل توجه خود چه از مقوله‌ نقالی (البته استفاده از برخی مولفه‌ها) و چه در بعد نمایشی به دستاورد قابل ملاحظه‌ای در به روی صحنه آوردن این اثر دست یابد.